Pandoro to obok Panettone najpopularniejszy włoski deser bożonarodzeniowy. Drożdżowa babka pochodzi z Werony. Jej korzenie nie są do końca jasne. Niektórzy uważają, że początki sięgają czasów Starożytnego Rzymu. W I wieku n.e. Pliniusz Starszy wspominał o kucharzu Vergiliusie Stephanusie Senexie, który z mąki, masła i oliwy upiekł panis (chleb). Inni są zdania, że Pandoro wywodzi się od deseru pane de oro, który począwszy od XIII wieku często gościł na stołach weneckich arystokratów. Bezpośrednim poprzednikiem babki jest najprawdopodobniej ciasto Nadalin. Stworzono je w Weronie w XIII wieku z okazji pierwszych Świąt Bożego Narodzenia obchodzonych pod panowaniem rodu della Scala. Zawiera znacznie mniej masła, nie jest tak delikatne i nie ma sprecyzowanego kształtu. Co ciekawe, wielu mieszkańców Werony woli Nadalin, ponieważ uważają je za bardziej tradycyjne.
Wracając jednak do Pandoro w 1894 roku Domenico Melegatti, założyciel przedsiębiorstwa cukierniczego o tej samej nazwie, opatentował delikatną i puszystą babkę o charakterystycznej formie ośmioramiennej gwiazdy. Jej kształt wymyślił włoski impresjonista Angelo Dall’Oca Bianca. W przeciwieństwie do Panettone, Pandoro nie zawiera ani rodzynek, ani owoców kandyzowanych. Przed podaniem należy ciasto ogrzać i posypać cukrem pudrem dołączonym do opakowania.
Co wolicie: Pandoro czy Panettone?
Buone Feste!
Ania
P.S. Jeśli spodobał Ci się ten wpis albo masz jakieś pytanie, zostaw pod tekstem komentarz. Pamiętaj też, że czekam na Ciebie na Facebooku oraz na Instagramie. Jestem tam codziennie i zamieszczam jeszcze więcej włoskich ciekawostek oraz zdjęć.
Żadnej babki nie odmówię:D I to jeszcze na ciepło… można się rozmarzyć:)