Wyobraźcie sobie typowy brytyjski film romantyczny, w którym jeden z bohaterów – pisarz lub malarz – cierpi na całkowity brak weny. W poszukiwaniu inspiracji decyduje przenieść się na kilka miesięcy w jakieś urocze miejsce położone z dala od ludzi i blisko natury, gdzieś gdzie czas się zatrzymał. Wynajmuje dom na wyspie i zaczyna pracować na swoim nowym dziełem. Pomaga mu młoda, miejscowa gospodyni. Idealnym tłem dla podobnej fabuły zdaje się być położona na jeziorze Trazymeńskim Isola Maggiore. Wbrew pozorom nie jest to największa wyspa akwenu, jest po prostu większa względem Isola Minore. Największą wyspa nazywa się Polvese.
Isola Maggiore leży w prowincji Perugia, a dokładniej w gminie Tuoro sul Trasimeno. Liczy sobie jedynie 24 hektary i 17 mieszkańców (dane z 2016 roku). Jest ostatnią jeszcze zamieszkałą wyspą na jeziorze Trazymeńskim. Ze stałym lądem łączą ją statki kursujące z Passignano sul Trasimeno, Tuoro sul Trasimeno, a w sezonie letnim również z Castiglione del Lago (rozkłady i ceny biletów możecie sprawdzić tutaj: www.fsbusitalia.it). W całej okolicy w dalszym ciągu wyczuwa się klimat starej rybackiej wioski, którą zresztą przez wiele wieków była. Pierwsza wzmianka na temat Isola Maggiore sięga 817 roku, w 1211 św. Franciszek z Asyżu spędził tutaj okres Wielkiego Postu. Sto lat później, na pamiątkę jego wizyty wybudowano kościół i klasztor Franciszkanów. Budowle w 1887 wykupił markiz Guglielmi, przekształcając je w prywatny zamek. Twierdza pozostała w rękach magnackiej rodziny aż do 1975 roku. Największą liczbę mieszkańców – 600 osób – odnotowano w osadzie w 1578 roku.
Isola Maggiore to połączenie historii, tradycji, przyrody, rzemieślnictwa i lokalnej kuchni. Spacerując po okolicy, możecie przechadzać się między gajami oliwnymi i piniowymi, cyprysami, bażantami i zającami. Wszystkie domostwa, sięgające przeważnie XIV-XVIII wieku, stoją wzdłuż ulic Guglielmi i Tre Martiri. Tutaj znajdują się również hotel i restauracja (Da Sauro) oraz kilka barów. Na lewym krańcu głównej arterii rozciąga się alejka biegnąca wzdłuż brzegu jeziora, na przeciwnym stoi stary wiatrak. W głębi lądu, w najwyższym jego punkcie (308 m. n.p.m.), natkniecie się na kościół San Michele Arcangelo i na cmentarz, a także na Castello Guglielmi, kaplicę św. Franciszka, kamień i źródło św. Franciszka czyli inne miejsca upamiętniające pobyt biedaczyny na wyspie. Dalej spotkacie ruiny rzymskiej wierzy i ruiny kościółka San Leonardo, w końcu kościół San Salvatore. Na wyspie znajduje się Muzeum Koronki (Museo del Merletto). Tradycja rękodzieła sięga początków XX wieku, kiedy to córka markiza Guglielmi – Elena – postanowiła zapewnić żonom i córkom rybaków dochodowy fach. Założyła w tym celu specjalną szkołę, a nauczycielkę sprowadziła z odległego Turynu. W krótkim czasie kobiety zaczęły z powodzeniem tkać koronki zamawiane przez liczne arystokratki zaprzyjaźnione z familią Guglielmi.
Museo del Merletto
- Między Wielkanocą a 30.09. od 10:00.13:00 i od 14:30-18:00
- W październiku w każdą sobotę i niedzielę od 10:00.13:00 i od 14:30-18:00
- Od 1.011. do Wielkanocy nieczynne
Wysiadając ze statku, znajdziecie się na niewielkim placyku. Możecie się stąd udać w lewą lub w prawą stronę. Wybór nie ma większego znaczenia, bo wszystko to, czego nie zobaczycie na początku, z pewnością dostrzeżecie pod koniec spaceru.
***
Do zobaczenia „Pod Słońcem Italii”, także na na Facebooku i na Instagramie.
Ania
