Italia rzymska, starożytna prowincja w dużym uproszczeniu pokrywała się z ziemiami należącymi do współczesnych Włoch. Tereny te w antyku zamieszkiwały różne ludy. Znajdywali się wśród nich Etruskowie, Grecy, Samnici, Umbrowie, czy Latynowie. Sukcesywny podbój spowodował, że już w połowie III w. p.n.e. praktycznie cały półwysep Apeniński znalazł się we władaniu Rzymu. Niemniej jednak dopiero w I wieku p.n.e. wszyscy wolni mieszkańcy Italii otrzymali obywatelstwo.
W V w. p.n.e. Italia była tożsama jedynie z południową częścią półwyspu Apenińskiego. Istotnie, naukowcy etymologii słowa dopatrują się w trzech teoriach wskazujących na ów kierunek: AITALÌA – kraina wulkanów, ITALÓI – kraina cielaków i ATALU – kraina zachodów słońca. W III w. p.n.e. Italia określała już wszystkie tereny podporządkowane Rzymowi. Za czasów Juliusza Cezara rozciągała się między Cieśniną Mesyńską a rzeką Rubikon. Pod egidą Oktawiana Augusta dosięgła podnóży Alp. Co ciekawe nigdy w starożytności nie obejmowała Sycylii i Sardynii. Italia rzymska została podzielona przez Augusta na 11 regionów.